„Kończy się króciutka era blogerów” - tak wieści Piotr Skwieciński w wSieci. Pisze, że nadzieje na internetowe dziennikarstwo obywatelskie okazał się płonne. Że sytuacja normalnieje i do znaczenia wraca dziennikarstwo „normalne”. Może to i prawda. Faktem jest, że nazwiska i nicki pojawiają się w sieci, i znikaja. Sam często myślę: czy to ma sens ? Czy ta kropla, którą wlewam w ocean blogosfery może być ważna ? No i blogowanie to zajęcie uboczne, wykonywane w wolnym czasie, często będące skutkiem ..... no właśnie czego ? A no skutkiem frustracji w pracy zawodowej, bądź niezadowolenia z sytuacji dookoła. Blogerzy piszą, bo to prawie jedyna, prosta i dostępna metoda próbowania wyrażęnia swojej opinii, w nadziei poprawy.
I tu dochodzimy do innej możliwosci opisu sytuacji niż ją podaje pan Piotr Skwieciński.
Frustracja w pracy, kłopoty, trudności jakie mamy, ale spójrzmy dookoła. Ludzie zbieraja tysiace podpisow w jakichs sprawach – i nic. Zakładają komitety, organizują marsze i zbiórki – i nic. . Strajkują i protestują - i nic. Przeprowadzają kampanie, startują w wyborach - i nic. Jak przyjrzymy się bliżej, to zobaczymy zjawisko, które ludzie nazywaja „zabetonowaniem”, czyli mechanizm chroniący statis quo przed zmianami. Mamy więc zabetonowane uniwersytety, system partyjny, adminstrację, sadownictwo, finanse i ubezpieczenia, dystrybucje. Zabetonowane są instytuty naukowe i politechniki. Zabetonowane są struktury w korporacjach.
Ciągle słyszymy – to nic nie da, nic od nas nie zależy.
Wiec może blogerow pokonali nie profesjonalni dziennikarze, ale unieważniają ich „zabetonowane” mechanizmy społeczenstwa, gdzie, aby istniec w jakims kregu, trzeba dostac się do „zabetonowanej” niszy ? Gdzie nie słuszność i prawda, ale przynalezność do mechanizmu daje prawo głosu. Gdzie ważne jest, nie to, co się mówi, ale kto mówi.
